Palais-Bourbon, 7e arrondissement Parijs

De Assemblée Nationale (Nationale Vergadering) is de benaming van het Franse lagerhuis van Frankrijk. Het zetelt in het Palais Bourbon. De Franse Nationale Vergadering bestaat uit 577 leden en is ontstaan tijdens de Revolutie.
In 1722 verwierf de hertogin van Bourbon, dochter van Lodewijk XIV en Madame de Montespan een stuk grond aan de Rue de l'Université om er een huis te laten bouwen. Giardini begon met de bouw in 1722, Lassurance zette de bouw voort na het afhaken van eerstgenoemde en Aubert en Gabriel voltooiden het paleis in 1728. Bijna dertig jaar later kocht Lodewijk XV het terrein om het op te nemen in het totale ontwerp van de Place de la Concorde. Lodewijk XVI verkocht het paleis in 1764 aan de prins De Condé, die het uitbreidde en verfraaide. Tenslotte werd het belendende Hotel de Lassay erbij getrokken en kreeg het geheel de naam Petit Bourbon. Toen de Franse Revolutie uitbrak, was het werk vrijwel voltooid. Het paleis werd in beslag genomen om dienst te doen als zetel voor de Conseil des Cinq-Cents, de Raad van Vijfhonderd, een wetgevend lichaam dat in 1795 was ingesteld. Vervolgens werden er archieven in bewaard en nog later werd de Ecole Polytechnique in het paleis ondergebracht. In 1807 gaf Napoleon opdracht aan Poyet de huidige gevel te ontwerpen, die uitziet op de Place de la Concorde. Deze gevel moest in harmonie zijn met het Griekse ontwerp van de Madeleine.

Het Champ de Mars, het marsveld, werd oorspronkelijk opgezet als militair paradeterrein, maar werd later in een park veranderd. Grootse gebeurtenissen hebben hier plaatsgevonden. Op deze plek voerden de Parisii, de eerste bewoners van Parijs, hun strijd tegen de Romeinen en werden hier uiteindelijk verslagen door de Romeinse veldheer Labienus. Vele jaren later, in 1783, ging Jacques Charles hier als eerste mens, in een met waterstof gevulde ballon, de lucht in. Het jaar daarop ging Blanchard met een bestuurde ballon zelfs tot een hoogte van 4.000 meter. Op 14 juli 1790 werd hier de eerste verjaardag gevierd van de Revolutie, wat maar liefst 300.000 mensen op de been bracht. Op 17 juli 1791 vergaderde hier een menigte Parijzenaars om een petitie voor de verwijdering van Lodewijk XVI te ondertekenen. In de relletjes die toen uitbraken schoten soldaten onder het bevel van Markies de La Fayette een 50-tal burgers neer. Op 8 juni 1794 het feest van het Allerhoogste Wezen, uitgeroepen door Robespierre, opgesierd met dansers van de Opera.

Verschillende grootscheepse tentoonstellingen vonden hier plaats, onder meer de wereldtentoonstellingen van 1867, 1878, 1889 (waarvoor de Eiffeltoren werd gebouwd), 1900 en 1937.

Het Hôtel des Invalides is eigenlijk een onderdeel van drie gebouwen, die in een record tempo van máár 5 jaar zijn gebouwd. Het Hôtel, de Dôme en de kerk St.-Louis. Lodewijk XIV zag met ontevreden ogen aan dat zijn soldaten, oud of invalide, aan hun lot werden overgelaten. De meeste stierven dan ook een hongerdood, na een bedelbestaan. Dit was voor hem de reden, om in 1671, een begin te maken aan dit complex. Het enorme plein (1704-1720) is 487 meter lang en 250 meter breed en het vormt de juiste omgeving voor het Hôtel des Invalides. In het park voor het Hôtel, staan bronzen kanonnen uit de 17^e en 18^e eeuw opgesteld. Achttien stuks in het midden waarboven een reliëf van Lodewijk XIV, geflankeerd door Prudentia en Justitia. De buitenste kanonnen werden afgeschoten met belangrijke gebeurtenissen, vandaar dat men hen de ‘zegevierende batterij’ heeft genoemd. De voorgevel is 196 meter lang en heeft een groots portaal met in het midden het beeld van Napoleon, wat vroeger op Place Vendome heeft gestaan. Het gebouw is voor de soldaten altijd een goed onderkomen geweest en maar liefst 7.000 van hen hebben hun laatste dagen hier gesleten. Rond 2000 woonden hier nog steeds zo’n 200 soldaten.

De oost- en westvleugel, vormen nu een oorlogsmuseum en is zeker een bezoek waard. Een bonte verzameling van Franse vlaggen en vaandels van het ‘Ancien Règime’ en vele trofeeën behaald op de vijand. Dankzij een belangrijke verzameling van uniformen, schilderijen, tekeningen en wapens kunnen we ons hier een goede voorstelling maken, van de Cavalerie van 1800 tot 1940 en de wapenuitrusting vanaf 1717 tot heden.

Aan de kroonlijst zijn de veroverde vlaggen uit veldslagen van de 19^e- en 20^e eeuw bevestigd. Ook staat in deze kerk de kist waarin Napoleon werd overgebracht vanaf St.-Helena, waarna hij een praalgraf kreeg in de naastgelegen Dôme des Invalides. Een bekend persoon voor Frankrijk die hier ook zijn laatste plek heeft gevonden is Rouget de Lisle, de schrijver van het Franse volkslied “Chant de guerre pour l'armée du Rhin”, beter bekend als “la Marseillaise”.

Dit is met recht een meesterwerk van Hardouin Mansart, die de Dôme des Invalides bouwde. De plattegrond heeft de vorm van een Grieks kruis. De kerk heeft twee verdiepingen. Vooral de gevel is een kunstwerk. Men ziet twee rijen met zuilen boven elkaar, daarboven begint de koepel, eerst met dubbele rijen zuilen, waarna de koepel verschijnt die versierd is met slingers en bloemmotieven in bladgoud. Op zonnige dagen een ‘schitterend’ gezicht.

In 1989 is de koepel opnieuw verguld, maar liefst 12 kilo goud was hiervoor nodig.

Ondanks dat de Dôme van buiten een schoonheid is, komen de meeste bezoekers hier toch voor iets anders. Napoleons enige zoon le Roi de Rome, Maarschalk Foch, Josef van Bonaparte, Maarschalk Vauban, Turenne, Lyaute, Jerome Bonaparte en vele andere bekende Fransen liggen hier begraven.

Wat een eerbetoon, de Fransen kunnen er wat van, maar.....ook hier komen de mensen niet echt voor. Als je denkt dat je alles al gezien hebt, kom je bedrogen uit. Wacht tot je het graf van Napoleon hebt gezien, want dat slaat werkelijk alles.
We schrijven 1840. Na langdurige onderhandelingen met Engeland mag koning Louis-Philippe eindelijk zijn zoon naar St.-Helena sturen, om Napoleon terug te halen. Negentien jaar daarvoor was hij daar, op St.-Helena, gestorven. Zijn graf wordt geopend en even is het toegestaan om na de opening van de kist het lijk van de banneling, dat uitstekend geconserveerd blijkt te zijn en gehuld was in een uniform van de Chasseurs de la Garde, te aanschouwen.

Op 30 november 1840 arriveert de plechtige stoet bij Pont de Neuilly en vindt, ondanks de felle kou en striemende sneeuwbuien, de aankomst plaats. Dit alles onder geweldige belangstelling. De stoet trekt onder de Arc de Triomphe door en bereikt eindelijk via de Place de la Concorde, de Esplanade des Invalides. De kist wordt voorlopig geplaatst in de Chapelle St.-Jerome in afwachting van de overbrenging naar de, speciaal ingerichte, graftombe in de Dôme. De voltooiing zal echter nog twintig jaar op zich laat wachten. Maar zie het resultaat............

In een ‘kuil’ omringd door een marmeren balustrade staat de machtige rood-porfieren sarcofaag op een voetstuk van groenachtig graniet uit de Vogezen. Twintig jaar duurde de bouw van het monument. Alleen al het zoeken naar zo’n enorm stuk porfier, het transport en het bewerken ervan nam jaren in beslag. Napoleon ligt in een, door zes in elkaar passende kisten, tombe. Beschermd door de eerste van blik, daaromheen kisten van mahoniehout, twee loden kisten, ebbenhout en tenslotte de buitenste kist van eikenhout. Het plaveisel van de crypte toont rondom de sarcofaag een grote ster. Hieromheen houden 12 grote Victoires van Pradier de wacht. De man die ooit begon in 1784 op de Ecole Militaire, daar in 1785 weer vertrok als luitenant, met een brevet op zak waar de aantekening op was gemaakt; “Ira loin si les circonstances le permettent”, of in het Nederlands; hij kan het ver brengen, mits hij de omstandigheden mee heeft. De persoon die dit ooit geschreven heeft, had nooit durven vermoeden dat hij hier te maken had, met we later kunnen zeggen, één der grootsten van de krijgskunst’. Het woord kunst staat natuurlijk ter discussie.

Napoleon, de Corsicaan

Op 15 augustus 1769, het feest van Maria’s Hemelvaart, woonde de hoogzwangere Letiza Bonaparte de hoogmis bij in de kathedraal in Ajaccio, op het eiland Corsica in de Middellandse Zee. Onder de mis beginnen hevige weeën en in een draagstoel wordt Letiza door haar schoonzuster naar huis gebracht, een eenvoudige woning in de Rue Malherbe. Daar aangekomen waren de weeën zo sterk dat de bevalling plaats vond op de bank, aangezien er geen tijd meer was om naar de slaapkamer te gaan. Zijn familie noemde het Nubilio of Nabulione, maar na overleg met haar man Charles gaven ze hem de naam Napoleon, vernoemd naar een overleden familielid van zijn moeder. Napoleon maakte een eenvoudige jeugd door op Corsica. Zijn vader had een baan bij de rechtbank, was niet rijk, maar had een redelijk huis. Al vroeg vertrok Napoleon naar de grote stad, want daar was volgens hem zijn toekomst. In Parijs sloot hij zich aan de mensen die tegen de monarchie waren, later de beginleggers waren van de Revolutie, ofwel de ommekeer in de Franse geschiedenis. De ‘Corsicaan’ moest in 1794 nog een schuilplaats zoeken in de Rue de la Huchette, vanwege zijn relatie met Robespierre. Maar na zijn geweldige overwinning op de Pruisen kreeg hij steun van de Directoire en wat belangrijker was, men maakte hem consul. Toen ging het snel met Napoleon, de ene veldslag na de andere en een ware overwinningskoorts maakte zich van Frankrijk meester. In 1804 greep hij Paus Pius, in de Notre-Dame, de kroon uit de vingers en kroonde zichzelf tot Keizer van Frankrijk. Na zijn verbanning op Elba kwam hij nog één keer voor 100 dagen aan de macht, waarna hij op 5 mei 1821, ‘eenzaam’ zal sterven op het eiland St.-Helena.
Op de toegangsdeur naar de sarcofaag staat de laatste wens van Napoleon te lezen: "Je désire que mes cendres reposent sur les bords de la Seine, au milieu de ce peuple français que j'ai tant aimé". In het Nederlands; "Ik wil dat mijn stoffelijk overschot rust aan de oevers van de Seine, te midden van het Franse volk, waarvan ik zoveel hield". En zo wil geschiedde....

....... of zit er een luchtje aan deze eersteklas toeristentrekker?

Is het wel Napoleons graf, waar per dag duizenden mensen naar toe komen? Volgens de Franse historicus Bruno Roy-Henry is het niet Napoleon, maar zijn bediende Cipriani die hier ligt. Napoleon zou al in 1828 opgegraven zijn door de Engelsen en ‘verstopt’ zijn in een anonieme ondergrondse crypte in de Westminster Abbey te Londen. Met de modernste DNA-technieken zal de komende tijd worden onderzocht of zowat 200 jaar na zijn dood Napoleon wederom voor een rel kan zorgen. De Franse regering spreekt het uiteraard tegen........... begrijpelijk.

De één nog indrukwekkender dan de ander, op de foto de tombe van zijn oudere broer Joseph Bonaparte

Architect Victor Laloux, de brein achter Gare d’Orsay

Het ontwerp van Laloux werd bejubeld vanwege zijn integratie van de metalen overkapping en de stenen gevel. De centrale hal van het station is 140 meter lang, 40 meter breed en 32 meter hoog. Het hele gebouw is 175 meter lang en 75 meter breed. Een indrukwekkende 12.000 ton metaal werd gebruikt voor de constructie van het station, meer dan nodig was voor het bouwen van de Eiffeltoren. Het Gare d’Orsay werd op 14 juli 1900 officieel ingehuldigd tijdens de wereldtentoonstelling van Parijs en het werd aanzien als een meesterwerk van industriële architectuur. Maar het duurde niet lang vooraleer de perrons te kort werden voor de modernere, langere treinen en al in 1939 werd het station buiten gebruik gesteld. In de periode die daarop volgde werd het gebouw gebruikt als parkeerplaats, als een schietterrein, als theaterlocatie, als een ontvangstzaal voor krijgsgevangenen en dan uiteindelijk, in opdracht van Giscard d’Estaing, als een museum.

Bij de inrichting van het museum werden kunststukken uit het Louvre, het opgeheven Musée du Jeu de Paume en het Musée National d’Art Moderne in het Centre Georges Pompidou bij elkaar gebracht.
Tegenwoordig worden er nog vier ondergrondse sporen gebruikt, maar dan voor de RER C treinen.

Het museum is geschikt en gratis voor invaliden (en één begeleider)

Een keer wat anders bekijken in Parijs…..?

Tot in de middeleeuwen loosde Parijs zijn afvalwater in de Seine, die was daar toch toevallig en het stroomde wel weg…… dacht men. Of met gooide het op de velden of zelfs gewoon op straat, maar uiteindelijk kwam het door het grondwater toch weer in de Seine terecht. Met alle enge en nare ziektes als gevolg, dit omdat het water uit de Seine ook werd gebruikt als was- en drinkwater.
Toen Philips Augustus rond 1200 enkele straten liet plaveien werd in het midden van de straat een soort afvoergeul aangebracht. Dit was eigenlijk de eerste vorm van een soort riool in Parijs. In 1370 laat Hugues Aubriot, provoost van Parijs, in de rue Montmartre een gemetseld riool bouwen, maar in de rest van de stad werd het afvalwater nog gewoon op straat gegooid. Lodewijk XIV pakt het iets groter aan en laat op de rechteroever een ringriool bouwen, maar op de linkeroever fungeert de Bièvre, een klein riviertje, nog steeds als openbaar riool. Tijdens het bewind van Napoleon Bonaparte wordt het eerste gewelfde riolenstelsel aangelegd, met een lengte van maar liefst 30 km. Van een echt riool kan pas worden gesproken ten tijde van Napoleon III, die met de stadsvernieuwer Baron Haussmann de hele stad op z’n kop gooide. Samen met ingenieur Eugène Belgrand wordt in 1850 een riolenstelsel en waterbevoorradingssysteem aangelegd. Zo ontstaat er in 1878 een 600 km lang riolenstelsel met daarin een dubbel waterleidingstelsel, één voor drinkbaar en één niet drinkbaar water.

De opvolgers van Belgrand breidden het riolenstelsel verder uit en passen nieuwe technieken toe. Tussen 1914 en 1977 komt er nog zo’n 1000 km bij. De riolen van Parijs, zeker het systeem dat gebruik maakt van zwaartekracht, is uniek in de wereld en heeft nu een lengte van meer dan 2417 km. Dagelijks stroomt er 1,2 miljoen m3 water door en wordt er jaarlijks 15000 m3 afval uit gezuiverd. Maar liefst 900 mensen werken aan het onderhoud van dit hoogstandje.

De riolen van Parijs bezoeken

Apart, interessant en leerzaam, is om een gedeelte van deze riolen te bezoeken. Er is een museum dat een stuk van ongeveer 500 meter openbaar riool laat zien. Heb zelf vroeger een stukje met een bootje door een klein gedeelte mogen varen, maar helaas bestaat sinds ca. 1980 deze mogelijkheid niet meer. Je kunt er verschillende oude en moderne machines zien, waaronder de ‘strontbal’. Vroeger liet men de gevangenen deze bal handmatig door de riolen duwen om het afval te vermalen. Die goede oude tijd zullen we maar zeggen.
Leuk is dat in het riool overal straatbordjes hangen, precies dezelfde als de straatbordjes boven de grond. Al met al is het is een vreemdruikende (zeker niet stinkende), maar wel een leuke manier om de stad eens van de onderkant te verkennen.

Je hebt in Parijs de St.-Alexandre Nevski, een schitterende Russisch Orthodoxe kerk, en het voor velen verborgen pareltje de St.-Serge in het 19e arrondissement. Daar is nu nog een prachtige Russisch Orthodoxe kerk bijgekomen, de Cathédrale de la Sainte-Trinité. Op de plek waar vroeger het gebouw van het France Météo stond, staat nu de spiksplinternieuwe Russisch Orthodoxe kerk. Het complex bestaat niet alleen uit een kerk, maar ook uit een school, bibliotheek, boekwinkel en een cultureel centrum.
Gelegen aan de oevers van de Seine vormt het een opvallend contrast met de Eiffeltoren. Uiteraard heeft het, zoals wel vaker in Parijs, weer heel wat (politieke) voeten in de aarde gehad. De kerk heeft inmiddels al een bijnaam gekregen, de ‘Notre Dame van Poetin’. De grondlegger van het idee was, de inmiddels overleden, patriarch Alexis II. Al vanaf 2007 werd er gesproken over een nieuw onderkomen voor de ca. 200.000 Russische gelovigen in Parijs.

De winnende architect was Jean Michel Wilmotte

Er werd een concours uitgeschreven, waar maar liefst 444 architecten aan deelnamen, en als winnaar de Franse architect Jean Michel Wilmotte zijn ontwerp heeft mogen maken. Het geheel is opgetrokken uit witte Bourgondische kalksteen met daar bovenop vijf matglanzen gouden koepels die worden bekroond met achtarmige orthodoxe kruisen. Er wordt gefluisterd dat koepels van matgoud minder opvallen dan de glimmende koepels in de directe omgeving, vul de rest zelf maar in. Maar goed, de grootste koepel is 37 meter hoog en weegt maar liefst zo’n 9.000 kg. In het midden van het gebouw ligt een tuin van 650 m².
Het Byzantijns ogende gebouw ligt aan de prestigieuze Quai Branly, tegenover Pont de l’Alma richting de Eiffeltoren, en is het grootste Orthodoxe centrum buiten de grenzen van Rusland zelf. De opening van de kerk vond plaats in oktober 2016, maar is nu pas eindelijk ontdaan van alle hekken en ander bouwmateriaal.

Van binnen een mooi interieur, maar eerlijk gezegd heeft het (in mijn ogen) niet de charme van de St.-Alexandre Nevski en al helemaal niet van de St.-Serge. Maar op weg naar de Eiffeltoren of het Musée du quai Branly is even naar binnen gaan zeker de moeite waard.

Link naar St. Serge
Link naar St. Alexandre Nevski

De Eiffeltoren gezien vanaf École Militaire. Op de voorgrond de Mur de la Paix - de Muur voor de Vrede - deze is ontworpen door de kunstenaar Clara Halter en door de architect Jean-Michel Wilmotte. Ze lieten zich inspireren door de Klaagmuur in Jeruzalem.

De Eiffeltoren, het symbool van Parijs, werd ter gelegenheid van de Wereldtentoonstelling van 1889 gebouwd. De toren is een meesterwerk, ontworpen door ingenieur Gustave Eiffel. De totale hoogte is 320 meter, tweemaal zo hoog als het toenmalig hoogste gebouw, het Washington Monument in de Verenigde Staten. De structuur, die de indruk van weinig gewicht heeft, bestaat uit 15.000 gekruiste en aan elkaar geklonken metalen stukken. Het gewicht van 7300 ton rust op vier enorme pijlers, die voetstukken van beton hebben.

De toren is in drie verdiepingen verdeeld: de eerste verdieping is op een hoogte van 57 meter, de tweede op 115 meter en de derde op 274 meter. Bars en restaurants op de eerste twee verdiepingen geven de mogelijkheid aan de bezoeker om te pauzeren en te genieten van het prachtige uitzicht op de stad en de omgeving. Het idee van de Eiffeltoren kwam eigenlijk niet uit de koker van Gustave Eiffel. In 1882 kregen Maurice Koechlin, chef van een onderzoekseenheid van de Ateliers de Construction Gustave Eiffel, en zijn collega Emile Nouguier een idee om een metalen toren te ontwerpen voor de Wereldtentoonstelling van 1889. Het eerste ontwerp was gedateerd 6 juni 1884. Koechlin en Nouguier legden de tekening voor aan Gustave Eiffel, maar deze zei in eerste instantie, dat hij er niet bij betrokken wilde worden, maar liet zijn twee technici wél doorgaan met de ontwikkelingen voor het ontwerp van een toren.

De drie bedenkers van de Eiffeltoren

Op een gegeven moment besloot Gustave Eiffel om toch mee te doen aan het project. In september 1884 registreerde hij een patent voor “een nieuw ontwerp voor het bouwen met pylonen tot een hoogte van meer dan 300 meter” en in december tekende hij een overeenkomst met de twee technici. Nouguier en Koechlin gaven het exclusieve recht van patenteigendom aan Eiffel, die als tegenprestatie de patentkosten betaalde en elke technici op voorhand een bonus van 1% van alle rekeningen van de torenbouw gaf. Daarnaast zou Eiffel elke keer dat het project genoemd zou worden, de namen van deze twee technici vermelden (aan deze laatste belofte heeft hij zich echter niet gehouden). Op de bureaus van Eiffel werden ruim 5.000 tekeningen gemaakt. Voor het klinken van de twee en half miljoen nagels, die de metalen balken moesten verbinden, kwam elke dag een leger van 300 (vrijgezelle) monteurs, uiteraard zonder hoogtevrees en beschikkend over acrobatentalent. In maart 1889 werd het monument voltooid en was tot 1931 het hoogste gebouw ter wereld. Opvallend was dat er tijdens de bouw geen enkel slachtoffer is gevallen onder de werknemers. Herstel, één werknemer vond echter wel de dood, maar op een zondag waarop niet gewerkt werd. Hij (de uitslover) verloor zijn evenwicht tijdens een demonstratie voor zijn verloofde. Een ander ongeval met dodelijke afloop gebeurde op 4 februari 1912. 's Morgens om 7 uur beklimt de 33 jarige Franz Reichelt de Eiffeltoren. Om 8 uur, na zowat een minuut van twijfel, springt hij dan toch vanaf de 1e verdieping naar beneden om zijn uitvinding een parachutepak te testen. Net zoals bij de testen, gedaan met poppen, ging ook deze keer het pak niet open en stortte Reichelt in een vrije val 57 meter lager op de grond. Dat de grond bevroren was zal hem ook zeker niet hebben geholpen. Maar bij die twee bleef het niet bij, helaas. Sinds 1911, toen de eerste persoon zelfmoord pleegde op de Eiffeltoren, is de toren één van de populairste zelfmoordlocaties in Frankrijk. Er plegen, in een gemiddeld jaar, vier mensen zelfmoord. In totaal hebben ongeveer 350 tot 400 mensen zich hier van het leven beroofd. Er zijn slechts twee gevallen bekend waarin iemand de zelfmoordpoging overleefde, beide vanaf de eerste verdieping van de toren: de eerste keer blies de wind een man op een spant van een gebouw, de andere keer viel een vrouw op het dak van een auto.

De Eiffeltoren wordt elke zeven jaar opgeknapt en daar is dan ongeveer 40 ton verf voor nodig. In het begin was het de kleur geel, van 1954 tot 1961 bruin/rood, vanaf 1964 de vertrouwde kleur bruin. Beneden is de kleur iets donkerder dan aan de top en in 2009 werd de toren voor de 19e keer geschilderd. De verlichting die 's avonds een waar pronkstuk van hem maakt, is in 1986 helemaal vernieuwd en ontworpen door Pierre Bideau. Het verschil is dat hij nu van binnenuit wordt verlicht (een Nederlands tintje, Philips) en niet meer met schijnwerkers van buitenaf.

De weersomstandigheden hebben trouwens weinig invloed op de toren, bij sterke wind slingert het uiteinde maar 12 cm, en bij warm weer groeit hij....15 cm.

Kapitein Ferrie, de redder van de Eiffeltoren

Eigenlijk is het een geluk dat de Eiffeltoren er nog steeds staat. In 1909 liep namelijk de voor de toren verleende vergunning af en moest hij dus verdwijnen. Belangrijke figuren, waaronder Charles Garnier de bouwer van de Opera, vonden dat dit afschuwelijke ding een schande voor Parijs was en met de grond gelijk moest worden gemaakt. Gelukkig zag een Franse officier, Kapitein Ferrie, de ‘hoge’ voordelen van de toren, dit met het oog op het verspreiden van radiosignalen en afluisterapparatuur. De militaire belangen die hiermee gediend waren hebben het bestaan van de toren uiteindelijk gered. Tijdens de 2^e Wereldoorlog hing het bestaan van de Eiffeltoren ook aan een zijden draadje. Hitler wilde het met de grond gelijk maken en gaf zelfs tot twee keer toe het bevel om geheel Parijs op te blazen. Gelukkig heeft de Duitse generaal Von Choltitz hieraan geen gehoor gegeven, maar volgens sommigen mag je hierbij de naam van de Zweedse diplomaat Raoul Nordling ook niet vergeten (hiervoor dank!). Een leuke anekdote is dat tijdens een bezoek van Hitler aan de toren de liften waren gesaboteerd en hij via de trappen naar boven moest. Het feit dat Gustave Eiffel een jood was zal hem ook zeker niet hebben aangestaan. Een aantal jaren daarna was er wederom sprake van afbraak, maar ook dat plan heeft de toren overleeft. In 1982 heeft het gemeentebestuur van Parijs het heft in handen genomen en er een bescherm monument van gemaakt.
Gemiddeld komen er zo'n 20.000 bezoekers per dag op de toren en op 28 november 2002 verwelkomde de Eiffeltoren zijn 200 miljoenste bezoeker die kon kunnen genieten van een uitzicht bij helder weer van ruim 70 kilometer. Dit alles wordt in goede banen geleid door maar liefst 350 personeesleden. Er is op de tweede verdieping een zeer goed restaurant, Jules Verne. Het uitzicht vanaf je tafeltje op 115 meter is natuurlijk prachtig, maar de prijzen.....torenhoog.

Voor de sportievelingen onder ons, naar de 3^e verdieping is ‘maar’ 1652 treden. Heb dit zelf echter nooit gecontroleerd.

Verbouwing 1^e verdieping officieel geopend op 5 oktober 2014 door burgemeester Anne Hidalgo.

In 2014 bestaat de Eiffeltoren dus 125 jaar en is er een grondige verbouwing afgerond die meer dan twee jaar heeft geduurd. Begin oktober 2014 was het eindelijk zover en werd hij officieel geopend door de burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo. Het meest opvallende en spectaculaire is wel de glazen vloer op de verbouwde 1e verdieping. Vanaf 57 meter kijk je tussen je voeten door naar beneden. De reden van de investering, zowat € 30.000.000, is een beetje vreemd, maar begrijpelijk. Het bleek dat de 1e verdieping het minst van de drie verdiepingen werd bezocht en men hoopt dat de verbouwing hierin verandering brengt. Niet dan men heeft te klagen over het totaal aantal bezoekers per jaar op de Eiffeltoren (zo’n 7 miljoen per jaar), maar deze gaan het meest naar de hogere verdiepingen. Het volledig nieuwe Gustave Eiffel paviljoen werd herbouwd, maar ook werd de verdieping aangepast aan de huidige tijd. Toiletten worden nu doorgespoeld met regenwater, windmolens, zonnepanelen en LED-verlichting moet zorgen voor minder energieverbruik en de toerist kan informatie krijgen op touchscreens. Nieuwe winkeltjes en restaurantjes maken de 1^e verdieping compleet en weer helemaal up-to-date voor de komende jaren. Wat ik persoonlijk noemenswaardig vind is dat de glazen verdieping ook toegankelijk is gemaakt voor minder valide bezoekers, een pluim voor de ontwerpers.

Parijs is één van de meest druk bezochte steden ter wereld. Daarom heeft parijsmijnstad in samenwerking met Tiqets een selectie gemaakt van de beste attracties van de stad. Met deze extra service heb je de mogelijkheid om een lange wachtrij te ontlopen. Onderschat dit niet, bij de ingang van het Louvre, Musée ‘d Orsay, Arc de Triomphe, Tour Montparnasse of bijvoorbeeld de Eiffeltoren staan meestal lange rijen met mensen te wachten voor de kassa.
Een uur tot anderhalf uur wachten is zeker bij de Eiffeltoren, met zo'n gemiddeld 20.000 bezoekers per dag, geen uitzondering. Met een kaartje van Tiqets krijg je in veel gevallen het toegangskaartje direct per mail toegestuurd (lees de beschrijving per attractie) of in de andere gevallen kun je het kaartje ophalen op een vooraf aangegeven adres, maar in beide gevallen loop je met een glimlach de wachtrij voorbij.

Tiqets heeft een aantal leuke attracties weten te combineren waarbij je onder andere de Eiffeltoren bezoekt. Of wil je van een lunch of diner genieten op de Eiffeltoren? Allemaal mogelijk.

Onze tip, bestel vooraf een kaartje bij Tiqets en je loopt zo langs alle wachtende mensen naar binnen.

Hét symbool van Parijs torent met zijn 320 meter overal boven uit.